Paardenbloem

De paardenbloem komt oorspronkelijk uit Azië, Afrika en Europa. Maar hij heeft zich door gebruik te maken van de mens over de hele aardbol verspreidt. Hij groeit op zonnige en half schaduwrijke, vochtige en drassige plekken. Maar eigenlijk overal. Daardoor is de paardenbloem een zeer bekende verschijning in tuinen, parken, langs snelwegen, tussen stoeptegels, langs muren en langs spoorwegen, kortom op elke stukje grond dat er te vinden is. De paardenbloem is een lid van de Asterfamilie (composieten). De bloemblaadjes bestaan uit gele lintbloemetjes. Het blad is gekarteld, diep ingesneden en groeit vanuit de bodem van de plant. De bloemstengel heeft geen blad, maar wel wit sap dat paardenbloemmelksap wordt genoemd. De paardenbloem heeft 2 manieren waarop hij zich kan verspreiden: via de diepe en zeer breekbare penwortel en via de zaden die aan paardenbloempluis (pappus) vastzitten. De wind verspreidt de zaden op deze manier zeer ver weg.

De paardenbloem bevat diverse zeer gezonde, nuttige en medicinale stoffen zoals: Looizuur, Choline, Inuline en bitterstoffen. Ook bevat hij vitamines zoals: A, B2, C en D. En mineralen als: calcium, ijzer, kalium, mangaan, silicium en zwavel. Het melksap bevat: hars, eiwitten en taxatine. Paardenbloem wordt in de kruidengeneeskunde gebruikt voor het behandelen van gal-en nierkwalen. Hij ontlast de maag en lever en werkt mild urineafdrijvend . Ook kan het eten van het blad helpen tegen reumatische kwalen als artritis, reumatoide artritis, jicht enz. Ook is de paardenbloem eetlust opwekkend. Het melksap kan worden gebruikt tegen wratten en puistjes. Hiervoor moet het wratje of het puistje worden aangestipt met het sap. De droogde, geroosterde en fijngemalen wortels van de paardenbloem kunnen worden gebruikt als vervanging voor koffie. De paardenbloem wordt in China gebruikt tegen acne, abcessen, steenpuisten en etterende – en chronische huidaandoeningen. Inname van plantenextracten kan bij daarvoor gevoelige personen allergische reacties veroorzaken. Aanraking met de plant kan contacteczeem veroorzaken. Paardenbloem is eetbaar. We eten het blad van deze plant, maar de bloemblaadjes kunnen ook worden gegeten. Het jonge blad is minder bitter en wordt ook wel molsla genoemd. Het is bij velen een zeer geliefde en gezonde voorjaarsgroente. De bloemblaadjes kunnen alleen worden gegeten als ze niet in het zaad zijn geschoten. De paardenbloem is in de kruidengeneeskunde een veel gebruikte plant  bij gal- en nierkwalen. Hiervoor word een afkooksel (tinctuur) van de wortels of vers geperst sap van de wortels gebruikt. Dit kan ook worden gebruikt tegen artritis. De wortels en het blad worden ook gebruikt om de eetlust op te wekken. Het melksap kan worden gebruikt tegen puistjes en wratten. De bloemen worden gebruikt om jam, frisdrank of siroop van te maken. Paardenbloem is ook een bekend medicijn voor schapen, geiten en koeien. Paardenbloem wordt ook wel molsla en paardensla genoemd. Hij wordt ook wel hondstong, hondenbloem, pisbloem, pissebloem, pissebed, melkwiet en hynsteblom genoemd.

Paardenbloem is vooral in het voorjaar een goede geheel versterkende groente doordat het een grote hoeveelheid vitamines en mineralen bevat. Hij wordt beschouwd als een goede voorjaarsreiniger en als ondersteuner van een detox kuur.  Hij kan worden gebruikt tegen droogeczeem. Van de gedroogde en fijngemalen wortel van de paardenbloem kan een afkooksel (moedertinctuur) worden gemaakt.  Er kan ook een zeer gezonde en reinigende kruidenthee van het blad en de bloemen worden gemaakt.

Let op! Bij het innemen van zeer grote hoeveelheden kan paardenbloem tot darm- en maagproblemen en hartritmestoornissen leiden. Het sap uit de stengels kan tot irritatie van de huid leiden.

Hij bloeit van maart t/m mei en vanaf september t/m november. Tijdens de bloei worden de bloemen druk bezocht door allerlei bijen, vlinders en andere nuttige insecten. Winterharde meerjarige plant. Hoogte: 10 - 50 cm.